Bardzo istotne jest to, aby rodzina chorego dobrze rozumiała, na czym polegają dolegliwości, z jakimi po udarze zmaga się pacjent. Mogą to być na przykład zaburzenia funkcji poznawczych, przede wszystkim pamięci krótkotrwałej. Wtedy ważne jest wspieranie go i ułatwianie funkcjonowania, np. poprzez system pisania pomocniczych karteczek i spokojne tłumaczenie.
Prawidłowa pielęgnacja po udarze wpływa na stan zdrowia chorego oraz jego samopoczucie i może pomóc w zapobiegnięciu powikłaniom oraz nawrotom tego stanu. Dlatego opiekun osoby chorej powinien włączyć się w opiekę nad pacjentem jeszcze w czasie jego pobytu w szpitalu. Pozwoli to, na zdobycie wiedzy na temat tego, jak w prawidłowy sposób sprawować opiekę nad chorym w warunkach domowych.
Zanim osoba będąca po udarze wróci ze szpitala do swojego domu/mieszkania, warto odpowiednio przygotować miejsce, w którym będzie znajdował się pacjent. Temperatura w pomieszczeniach powinna wynosić 20 stopni. Łóżko powinno mieć wymiar 63-65 cm, a jeśli pacjent jest leżący, dodatkowo powinno zawierać: uchwyty, drabinkę oraz kółka, poduszkę rehabilitacyjną i materac przeciwodleżynowy zmiennociśnieniowy. W niektórych przypadkach, jeśli pacjent jest na tyle sprawny, niezbędnym wyposażeniem będzie również wózek inwalidzki, który da opiekunowi możliwość wyjścia na spacer z chorym. Aby zapobiec upadkom chorego, należy usunąć z domu dywaniki, progi oraz schody.
Prawidłowa dieta osoby po udarze zminimalizuje czynniki ryzyka wystąpienia kolejnego udaru. Choremu należy podawać pokarm o konsystencji oraz w porcjach odpowiednich do jego niepełnosprawności. Jeśli pacjent nie potrafi samodzielnie poruszać się, trzeba ustawić go w odpowiedniej pozycji do karmienia – najlepiej w pozycji siedzącej lub półsiedzącej. Głowa pacjenta powinna być skierowana lekko w bok, na stronę zdrową i przechylona delikatnie w stronę klatki piersiowej. Pokarmy należy podawać na stronę jamy ustnej, która nie jest dotknięta porażeniem. Po podaniu posiłku, ważnym jest, aby sprawdzić, czy w jamie ustnej nie znajdują się resztki pokarmu.
Aktywny tryb życia chorego jest podstawowym elementem profilaktyki poudarowej. Aktywność fizyczna powinna być dostosowana do stopnia niepełnosprawności chorego. Dzięki niej można uniknąć ogólnego osłabienia chorego, przykurczów, zaników mięśniowym, upośledzeń sprawności układu krążenia i oddechowego, zwyrodnień stawów oraz obniżonej sprawności wydalniczych organizmu. Jeśli pacjent jest leżący, należy gimnastykować dolne części jego ciała oraz często zmieniać pozycje – najlepiej co 2 godziny. Jeżeli pacjent jest częściowo niepełnosprawny, warto zachęcić go do bardziej urozmaiconej aktywności fizycznej.
Należy zadbać również o prawidłowy rytm wypróżnień pacjenta. Działania, które ułatwiają wypróżnianie się oraz pobudzą perystaltykę jelit:
- masaż brzucha kilka razy na dobę,
- zbilansowana dieta bogato resztkowa,
- podaż odpowiedniej ilości płynów, nie mniej niż 1,5 l wody na dobę,
- przy uporczywych wypróżnieniach, stosowanie środków farmakologicznych.