Ból jest objawem który ma złożoną etiopatogenezę i towarzyszy on wielu chorobom przewlekłym i nie tylko. Optymalnym sposobem leczenia takiego bólu należy opierać na wieloaspektowej terapii zawierającej farmakoterapię, rehabilitację medyczną, psychoterapię, neuromodulację.
Należy przestrzegać zasad farmakoterapii; bardzo ważne jest odpowiednie dobranie leku i rozpoczęcie od małych dawek biorąc pod uwagę wiek czy stan zdrowia i wydolności nerek i wątroby chorego. Dawki trzeba ostrożnie dostosować cały czas mając pod kontrolą działanie. Można obok leku stosowanego regularnie zażywać leki do stosowania doraźnego, gdzie ważna jest odpowiednia wielkość dawki i zachowanie odpowiedniego ostępu czasowego kolejnych dawek leku.
Należy cały czas monitorować działanie leków i w razie potrzeby zastosować leczenie skojarzone dodając kolejne leki przeciwbólowe o innym mechanizmie działania i innych profilach działań niepożądanych. Jednak w całym leczeniu ważnym jest by dążyć do jak najmniejszej ilości zażywanych leków w odpowiednio dobranych jak najmniejszych dawkach, które przynoszą ulgę w bólu. Wszystko należy robić zgodnie z zaleceniami lekarskimi, nie dodawać ani odejmować lekarstw przeciwbólowych na własną rękę.
Dobór leków przeciwbólowych powinien uwzględniać choroby współistniejące, aby nie kolidował z lekami, które chory przyjmuje z tego powodu oraz by nie pogorszyć objawów choroby współistniejącej.
To jak chory odpowiada na leczenie może być zróżnicowane – jest to determinowane mechanizmem bólu, działania leku, jego właściwościami farmakologicznymi oraz tym jakie ma uwarunkowania indywidualne i genetyczne sam pacjent (np. inna budowa i funkcje receptorów opioidowych czy też enzymy metabolizujące lekarstwa). Nie można więc przewidzieć w pełni odpowiedzi na leczenie danym lekiem. Ocena taka jest możliwa na podstawie obserwacji pacjenta. Należy pamiętać że żadna terapia nie jest optymalną dla wszystkich chorych.