Choroba Parkinsona to postępujące schorzenie ośrodkowego układu nerwowego, przejawiające się klinicznie spowolnieniem ruchowym, sztywnością mięśni i drżeniem spoczynkowym, będące następstwem zaniku komórek istoty czarnej śródmózgowia. Choroba Parkinsona należy do częstych chorób ośrodkowego układu nerwowego. Częstość jej występowania w całej populacji wynosi około 0.15%, natomiast w populacji ludzi powyżej 70-tego roku życia wzrasta 10-krotnie. Na Chorobę Parkinsona mogą jednak chorować już osoby młodsze.
Rozpoznanie Choroby Parkinsona jest rozpoznaniem klinicznym i nie istnieje żaden test pozwalający na jego potwierdzenie. Kliniczne rozpoznanie choroby opiera się na stwierdzeniu co najmniej dwu z trzech klasycznych objawów parkinsonizmu:
- drżenia spoczynkowego,
- spowolnienia ruchowego,
- wzmożenia napięcia mięśniowego o charakterze plastycznym.
Pomocne może być stwierdzenie obecności dodatkowych objawów, takich jak:
- zaburzenia wegetatywne (ślinotok, łojotok, napady pocenia),
- mikrografia, czyli zmniejszanie się wielkości liter w miarę pisania (która jest szczególnym rodzajem ograniczenia amplitudy ruchu, typowego dla Choroby Parkinsona).
Na obraz kliniczny choroby składają się objawy ruchowe i objawy nie związane z ruchem. W populacji chorych na Chorobę Parkinsona dość częste są zaburzenia emocjonalne (depresje), częściej też niż w populacji zdrowej stwierdza się występowanie otępienia.
Przyczyny tej choroby nie są dokładnie znane, jednak na jej rozwój wpływ mają prawdopodobnie czynniki środowiskowe, które uszkadzają układ nerwowy u osób na to podatnych. Brak poznania przyczyny choroby jest powodem braku skutecznego leczenia, które ogranicza się jedynie do łagodzenia objawów i spowolnieniu procesu degeneracji komórek układu nerwowego.